هنوز از دوست داشتنش فارغ نشده ام. دروغ چرا هر لحظه با نبودنش درگیرم اما نبودنش مثل روزهای اولش اذیتم نمی کند فقط گاهی راه نفسم را می بندد. نمی توانم با کسی حرف بزنم در تنهایی خودم هم نمی گذارم اشک هایم سرازیر شود، گاهی فکر می کنم چقدر با خودم مثل معلم های دوران دبستانم بی رحم ام.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر